جهت بررسی مسائل و مشکلات افراد از دیدگاه پزشکی و روانشناختی، حداقل یک روانپزشک و یک روانشناس در کمیسیون تشخیص آتیه حضور می یابند. گاهی در کنار دو متخصص حاضر، یک یا دو روانشناس یا روانپزشک دیگر نیز ممکن است جهت بررسی عمیق تر مشکل حضور داشته باشند. بنابراین کمیسیون های تشخیص کلینیک آتیه حداقل با ۲ نفر و حداکثر با ۴ نفر تشکیل می گردند.

تغییراتی که در چندماه اخیر به صورت ناگهانی برای سبک زندگی همه ما به وجود آمده است، باعث شده بسیاری از مسائلی که به صورت روتین و قانونمند به کودک ما حس امنیت می دادند، تغییر کنند و همین برای کودک ما اضطراب و ترس از پیشامدهای پیش بینی نشده به همراه می آورد. متوجه باشیم که بسیاری از بدرفتاریهای کودک ریشه در اضطراب و ترس او دارد و با بینش به این امر سعی کنیم تا میزان اضطراب او را تعدیل کنیم:

قبل از هرچیز در مورد تغییراتی که بنا به شرایط، پیش آمده با کودکتان صحبت کنید، اطلاعات درست در مورد بیماری و راههای خودمراقبتی به او بدهید و اطلاعات نادرست او را اصلاح کنید، در طول روز ساعاتی را به بازی و فعالیت های لذتبخش با کودکتان اختصاص دهید و گوش شنوایی برای نگرانی ها، ترس ها، و دلتنگی هایش بدون قضاوت یا سرزنش کردنِ او باشید. در صورتی که احساس می کنید اضطراب خودتان مانع از برقراری ارتباط صحیح با کودک می شود، حتما از خدمات تخصصی روانشناسی کمک بگیرید.

توجه به مسائل فرزندپروری و مطالعه در مورد چگونگی دنیای کودکان از بدو تولد کودکتان اهمیت دارد. اینکه متوجه باشیم چه مقدار از نگرانی ها و رفتارهای ما با کودکمان به جا و مناسب و چه مقدار از آن مخرب و نابه جا می تواند باشد. اما یادمان باشد سمت دیگر این توجه بهینه، ممکن است نوعی وسواس بیش از حد در رفتار با کودک باشد که با چک کردن دائمی سبک فرزندپروری خودمان، ناخواسته باعث آسیب به رشد صحیح او شویم. پس از افراط نیز پرهیز کنید.

مهمترین چیزی که در سنین زیر سه سال میتواند به شما کمک کند آگاهی و مطالعه در مورد مراحل طبیعی رشد کودک است تا برخی نگرانی هایتان در مورد کودکتان را کاهش دهد. بهتر است بازی هایی که در این سنین انجام می دهید بیشتر بازی های حسی-حرکتی و با تمرکز بر تقویت حواس پنجگانه کودکتان باشد. بازی هایی مثل پرتاب توپ برای هماهنگی دست و چشم، استفاده از ابزارهای شناخت و تجربه لمسی رنگ ها، و بازی هایی که باعث تقویت رابطه کودک و مادر از طریق لمس می شوند (مانند انواع ماساژها).

به یاد داشته باشید که در این سنین، که هنوز مهارت های کلامی شکل نگرفته اند، مهمترین ابزار کودک برای برقراری ارتباط با جهان پیرامون، بدن او و حسهای بدنی مرتبط با آن هستند.

� عمده ترین دلیلی که باعث می شود در بحث قانونمندی و خودکار شدن کودکانمان برای انجام وظایفش به مشکل بربخوریم، نبود شفافیت در نوع تعریف قانون است.

به یاد داشته باشید اولین چیزی که باعث می شود کودک ما رغبت به اجرای قانون پیدا کند، این است که قانون برای تمام اعضای خانواده وجود داشته باشد و کودک، والدینش را به عنوان الگویی که به قوانین عمل می کنند، ببیند. نبود تعاریف مشخص برای نقش هرفرد در منزل، این احساس را در کودک شما به وجود می آورد که قوانین ظالمانه هستند و فقط برای تنبیه او در نظر گرفته شده اند. در تعریف قوانین، بایدها و نباید ها در هر مسئله را کاملا شفاف و مشخص بیان کنید و پیش از اجرای آن، تمام اعضای خانواده را در مرحله¬ی صحبت و قانون¬گذاری دخیل کنید. شرکت دادن کودکان در فرآیند تعریف قوانین منزل، احساس کارآمدی را در آنها افزایش خواهد داد. به جای درگیری کلامی یا محروم کردن کودک از چیزهایی که برایش لذتبخش است (که این کار جز ایحاد خشم بیشتر نتیجه ای نخواهد داشت)، از قبل با کودکان در مورد پیامدهایی که رعایت نکردن قانون در پی خواهد داشت صحبت کنید و این پیامدها را برای تمام اعضای خانواده اجرا کنید. بنابراین اگر والدین هم قوانین خانه را رعایت نکنند، لاجرم مجبور به اجرای پیامد تعیین شده خواهند بود.

وقتی ما اصرار می کنیم که کودک نباید برنامه خاصی را ببیند، به استقبال نبرد قدرت می رویم.

کودک برنده می شود. هیچ استدلالی قوی تر از 《همه بچه های دیگر》این کار را انجام می دهند، نیست و اگر ما همچنان برنامه را تحریم کنیم، کودک به طریق دیگری انتقام می گیرد. پس راه حل چیست؟ قبل از همه چیز، نمی توانیم از کودکانمان نه در مقابل تلویزیون و نه در مقابل هر چیز دیگری که در معرض آن قرار می گیرند؛ محافظت کنیم. اما می توانیم به کودک کمک کنیم در برابر تمایلات بد و قضاوت ضعیف مقاومت نشان دهد. این کار را قطعا نمی توان با موعظه و نصیحت انجام داد! در فرهنگ امروز، حرف بیشتر به عنوان اسلحه به کار می رود تا ابزاری برای ارتباط. به محض اینکه سخنرانی برای کودک را شروع کنید، او نمی شنود. ولی بحثی که در آن والد سوال می پرسد و سپس گوش می کند، می تواند کاملا مفید باشد. والدین می توانند برنامه را با کودکان ببینند و سپس برداشت خود را در فضای بازی مانند، با یکدیگر در میان بگذارند. 《نظرت در این مورد چیست؟ فکر میکنی دیگران چه احساسی داشتند یا شخصیت اول فیلم چه کارهای دیگری می توانست انجام دهد؟》بدین ترتیب والدین می توانند به کودک کمک کنند خودش فکر کند و نگاهی انتقادی در برابر برنامه های تلویزیون پیدا کند. اگر والدین گوش کنند، کودک توانایی اش را در ارائه نظر کشف می کند.

از اهمیت دادن به عادت های بد بکاهید.
هر چه والدین در مورد عادت های بد بیشتر جار و جنجال کنند، آنها بدتر می شوند. در این مقوله همه شکل های بازی های جنسی، خیس کردن رختخواب، مکیدن شست و ناخن جویدن جای می گیرند. هیچ یک از این رفتارها بدتر از شکل های دیگر بدرفتاری نیستند‌. آنها همانند دیگر رفتارها در خدمت اهداف ناخودآگاه کودک هستند. این فقط در ذهن بزرگسالان است که این عادت های خاص دارای مفهوم و اشارات ذهنی بدتری هستند. بنابراین، اولین گام ما در برخورد با این مشکلات، کاستن از اهمیت آنهاست.

خوشبختانه اکثر بازی های جنسی (مانند خود تحریکی) میان کودکان هرگز به مرحله بزرگسالی نمی رسند، بنابراین پیامد مضرّی ندارند. استمنا و مکیدن شست، شکل هایی از کسب لذتند و نشان می دهند کودک از جنبه مفید زندگی خشنودی کسب نکرده است. اگر سعی کنیم جلوی کودک را بگیریم فقط در لذت بخش کردن این عمل موفق می شویم. بدین ترتیب، کودک مصمم می شود این عادات را حفظ کند و در مقابل از دست دادن آن مقاومت کند. حالا عادت در هدف دوم خودشکست دادن بزرگسالی مستبدتثبیت می شود. ما در بهترین حالت می توانیم موضوع را نادیده بگیریم و با مهیا کردن تجارب لذت بخش از جنبه های مفید زندگی به وسیله وسعت دادن به علائق و فعالیت های کودک، غیر مستقیم با مشکل برخورد کنیم.

بسیاری از نگرانی های ما در مورد کودکانمان بیجا هستند.

اگر آنها متوجه نگرانی ما شوند، اوضاع بدتر میشود و آنها از آن ابزاری می سازند برای جلب توجه، تشدید نبرد قدرت یا گرفتن انتقام. نگرانی ما در مورد اتفاقات ناگوار احتمالی، از آنها جلوگیری نمیکند. ما فقط وقتی حادثه ای اتفاق بیفتد می توانیم برای آن کاری انجام دهیم. بهترین روش آن است که به کودکانمان اطمینان داشته باشیم و آرامش خود را حفظ کنیم، تا در مواقع لزوم، آماده مقابله با اتفاقات ناگوار باشیم. بیشتر نگرانی والدین در این احساس ریشه دارد که واقعا نمیدانند چه کار کنند. در حالی که ضرورتی ندارد که با هر مشکل کوچکی که رخ میدهد، برخورد کنند. بسیاری از مشکلات در صورتی که والدین سخت نگیرندبه این دلیل ساده که کودکان فقط برای نگران کردن والدین بسیاری از مشکلات را به وجود می آورندناپدید خواهند شد. تلاش برای بدون مشکل زندگی کردن بیهوده است و شما قطعا موفق نخواهید شد!

وقتی والدین بعد از دعوای فرزندان خود با همدیگر، با یک کودک جداگانه برخورد می کنند، اقدامی الاکلنگی انجام داده اند که در آن کودکی به قیمت تنزل جایگاه کودکی دیگر، ارتقا و تایید والدین را به دست می آورد.

بنابراین، عمل والدین رقابت میان کودکان را تشدید می کند. چون یکی را به جان دیگری می اندازند. در نتیجه هر کودک را برمی انگیزانند تا به جای مشارکت به دنبال رضایت ناشی از تایید والدین باشد. به جای این کار بهتر است با همه کودکان به عنوان یک گروه رفتار کنید. با مساوی کردن شرایط برای همه، می توانید بر رقابت شدید موجود و آثار مخرب آن غلبه کنید. آنها را مانند یک گروه ببینید و همه را مسئول کاری که انجام داده اند، بکنید. تعیین فرد گناهکار در دعوا کار دشواری است. مشکل به وجود آمده نتیجه بدرفتاری یک کودک نیست، همه بچه ها به طور مساوی در اغتشاشی که پیامد تلاش مشترک آنهاست، سهیمند.

‍ زمانی که کودک برای به دست آوردن آنچه می خواهد از قدرت اشک استفاده می کند، در واقع یاد گرفته است که والدین روی حرفشان ثابت قدم نیستند و تحت تاثیر رفتارهای تحریک کننده کودک قرار می گیرند.

داشتن ثبات در واقع بخشی از نظم است و به شکل گیری مرزها و محدودیت هایی که به کودک احساس امنیت می دهند، کمک می کند. اگر روش های تربیتی کودک را تصادفی به کار بگیرید، نمی توانید انتظار داشته باشید که ثمربخش باشد. این کار فقط باعث سردرگمی کودک می شود. اگر روی حرف خود بایستید و در برنامه آموزشی تان ثابت قدم باشید، کودک احساس امنیت خواهد کرد. او احترام به نظم را می آموزد و دقیقا می داند که در کجا قرار دارد.

‍ والدی که به علت آنکه کودک 《آنچه من می گویم》 را انجام نمی دهند، برآشفته میشود، به احتمال زیاد درخواست های غیرمنطقی می کند و صرفا سعی دارد کودک را کنترل کند.

این کار معمولا موجب تحریک نبرد قدرت می شود. والد نمی تواند تشخیص دهد که چنین تلاشی به ایجاد رابطه بالادست_زیر دست می انجامد. برتری بزرگسال دیگر پذیرفته نمیشود. بنابراین، کودک مصمم میشود تا برای فرار از سیطره والد، نافرمانی کند. کودکی که احساس می کند خواسته ای به او تحمیل میشود یا مرئوس واقع شده با نافرمانی تلافی میکند. اگر ما به شیوه ای غیرآمرانه درخواست هایی معقول و ضروری داشته باشیم، می توانیم از این تعارض ها اجتناب کنیم. ما هرگز نباید از کودک بخواهیم کاری را انجام دهد که دوست نداریم از خودمان همان درخواست بشود. وقتی می خواهیم درخواستی از کودک بکنیم، باید حواسمان به موقعیت و توانایی اش باشد. وقتی دفعات درخواست را کم کنیم و بیشتر روی کمک کودک حساب کنیم، تا خدمت یا اطاعت او، ارتباط دوستانه و رضایت بخش را گسترش خواهیم داد.

شما نمی توانید به معلم آموزش دهید که چگونه با فرزندتان رفتار کند. عوض کردن معلم نیز کار شما نیست. وظیفه والدین آن است که به فرزند خود کمک کنند راههای بهبود رابطه ضعیف خود با معلم را پیدا کنند و نیز راههایی بیابد تا در مدرسه یا مهد کودک، خودش را راحت تر احساس کند.‌

در این مواقع می توانید به فرزندتان این جملات را بگویید: “آیا فکر می کنی وقتی دانش آموزی از معلم خود متنفر باشد، معلم خوشحال خواهد بود؟” یا ” اگر تو معلم بودی و یکی از دانش آموزانت از تو متنفر بود، چه کار می کردی؟” و بعد در ادامه می توانید بگویید “معلم تو ممکن است همان طور که تو میگویی بدجنس باشد، من نمی دانم. متاسفانه، هیچ کس نمی تواند همه چیزهای خوب را با هم داشته باشد. ما باید از آنچه داریم بهترین استفاده را ببریم. من مطمئنم تو با شرایط موجود راحت نیستی. پس بیا ببینیم برای اینکه راحت تر باشی چه کاری می توانی انجام دهی.”

بهتر است ارزیابی کودکتان را مورد چالش قرار ندهید، چون حس خصومت او را افزایش میدهد و موجب می شود که بخواهد از نگرش خود مبنی بر بدجنس بودن معلمش دفاع کند. جانبداری شما از معلم موجب افزایش خصومت فرزندتان می شود و از سوی دیگر، جانبداری چشم بسته از فرزندتان به معنی آن است که از رفتار بد او در مدرسه حمایت کرده اید. در عوض به ناراحتی او اشاره کنید. پذیرش احساس داشته باشید و درباره مشکل کودک صحبت کنید. این گونه به کودکتان کمک کرده اید تا راههای مشارکت بیشتری برای تسکین ناراحتی خودش پیدا کند.
*کودک نیازی ندارد در برابر محیطش حمایت شود، همچنین نیازی ندارد که محیط را برای او از نو تغییر دهیم. چیزی که او نیاز دارد راهنمایی در پاسخ هایش به محیط است.