بین ۲۲ درصد تا ۳۳درصد از کودکان مبتلا به اختلال سلوک حداقل یک اختلال اضطرابی هم دارند ولی در کودکان ارجاع شده به مراکز درمانی این میزان بین ۶۰ درصد تا ۷۵ درصد است. با این همه کاملا مشخص نیست که وجود اختلال اضطرابی همراه چه تاثیری روی تظاهرات و سیر اختلال سلوک دارد. به نظر می رسد در کودکان سنین مدرسه وجود اختلال اضطرابی شدت و تاثیر درمان را در اختلال سلوک کاهش می دهد. متقابلاً به نظر می رسد در نوجوانان و دختران مبتلا به اختلال سلوک وجود اختلال اضطرابی نشان دهنده ی وجود نوع شدیدتر و مزمن تر اختلال است. برخی مطالعات نشان داده است که علایم اختلال سلوک تنوعی از اختلالات اضطرابی و حساسیت اضطرابی را پیشگویی می کنند. محققان در مطالعه ای که روی آثار ترکیب اضطراب و اختلال سلوک بر نوجوانان ۱۲ تا ۱۹ ساله انجام دادند برعکس یافته های قبلی نشان دادند که شدت اختلال سلوک همراه با اختلالات اضطرابی در دو جنس دختر و پسر تفاوتی ندارد و متغییر جنسیت مطرح نیست.

همچنین این مطالعه نشان داد که اختلالات اضطرابی در نمونه های شدید تر اختلال سلوک مشاهده می شود. برخی مطالعات نشان می دهد که ۴۳ درصد از کودکانی که مبتلا به سندروم تورت هستن، مبتلا به اختلال سلوک و اختلال لجبازی نافرمانی هم هستند. یافته ها در مورد ارتباط میان اختلال های اضطرابی و پیامدهای ضد اجتماعی آن برای کودکان مبتلا به مشکلات سلوک دارای ابهام است. برخی مطالعات نشان داده است که همایندی اضطراب می تواند عامل محافظت کننده ای باشد که موجب بازداری پرخاشگری شود. گرچه سایر مطالعات دریافته اند که اضطراب ممکن است احتمال رفتارهای ضد اجتماعی بعدی را افزایش دهند، در حمایت از اضطراب به عنوان عامل محافظت کننده پسران مبتلا به اختلال سلوک و اختلال اضطرابی سطح بالاتری از کورتیزول بزاقی همراه با درجه ی بیشتری از بازداری رفتاری دارند. در پسرانی که فقط به اختلال سلوک مبتلا هستند سطح پایین تر کورتیزول بزاقی مستقیما با رفتارهای پرخاشگرانه تر و آزارگرانه تر همراه است. اضطراب های اجتماعی، خجالتی بودن، بازداری و ترس کودک را در برابر مشکلات سلوک حفظ می کند در حالی که اضطراب همراه با حساسیت های منفی و اجتناب اجتماعی دوری گزینی مبتنی بر نداشتن دلسوزی نسبت به دیگران خطر ابتلا به مشکلات سلوک را افزایش می دهد.