احتمال خودکشی کودک مبتلا به افسردگی چقدر است؟

مروری بر مطالعات بزرگسالان در 40 سال گذشته نشان داده است که میزان خودکشی در افراد مبتلا به اختلالات خلقی سی برابر جمعیت عمومی است. از آنجا که پاسخ به این پرسش بیشتر به کودکی مربوط می شود، به همه عواملی که به موقعیت کودک مرتبط است بستگی دارد. بهتر است به جای محاسبه میزان خطر، در مورد خودکشی و افراد در معرض خطر صحبت کنیم. افراد خاصی از جمعیت عمومی بیشتر از دیگران احتمال خودکشی دارند. خطر خودکشی در نوجوانان بزرگتر و بزرگسالان جوان بیشتر از کودکان دبستانی است. معمولا پسران بیشتر از دختران خود را می کشند و خطر اقدام به خودکشی (بدون مرگ) هم در پسران سه برابر دختران است. در میان نژادهای خاص این خطر بسیار متغیر است. بعضی از مطالعات در بزرگسالان نشان داده است که 15 درصد از مبتلایان به اختلال دو قطبی نوع یک، خود را خواهند کشت. وجود اختلال خلقی وجود اختلاف در میزان خطر خودکشی بین دو جنس را تعیین می کند. وجود اختلال افسردگی اساسی در دختران خطر خودکشی را بسیار بیشتر از جمعیت عمومی بالا می برد در حالیکه در پسران سابقه قبلی اقدام به خودکشی با خطر بالاتر اقدام به خودکشی کامل همراه است. سایر عوامل مانند وجود اسلحه در خانه، تعارضات پدر یا مادر با کودک، استفاده از مواد یا الکل در زمان خودکشی، سابقه آزار دیدن (به ویژه آزار جنسی) و اختلالات روانی پدر و مادر نیز می تواند خطر خودکشی را در کودکان افزایش دهد.

باید به پدر و مادری که کودک مبتلا به اختلال افسردگی یا اختلال خلقی دو قطبی دارند، در مورد ارقام خودکشی هشدار داد. اما آمارهای نشان می دهد که بیشتر افرادی که خودکشی می کنند، تحت درمان نیستند. کودکی که تحت نظر متخصصی آشنا با اختلال خلقی است، نسبت به افرادی که در جستجوی کمک نیستند، میزان خطر کمتری برای خودکشی دارد. مطالعات نشان داده است که درمان، خطر خودکشی با اختلالات خلقی را کاهش می دهد.