درمان بیش فعالی بدون دارو

پسر من ۱۲ سالشه. از وقتی که یادم میاد همه می‌گفتن پارسا خیلی باهوشه. اما بعد اینکه وارد مدرسه شد، خیلی چیزها عوض شد. باورم نمی‌شد که کارهای ساده‌ای مثل تکلیف نوشتن و تمرکز کردن براش سخت‌‌تر از بقیه بچه‌ها باشه. اوایل فکر می‌کردم چون همیشه بچه‌ی پرتحرکی بوده این مشکلاتش هم طبیعیه و بزرگ‌تر که میشه از سرش می‌افته.
بعد از چند هفته معلمش منو مدرسه خواست و گفت پارسا تو کلاس یک‌ریز حرف می‌زنه و وقتی درس می‌ده، حواسش به همه چیز هست الا درس. اونجا به نظرم اومد که معلم پارسا شاید آدم بی‌‌حوصله‌ایه که شیطنت‌های طبیعی یه بچه رو بزرگ می‌کنه.
شکایتهای معلمش که تمومی نداشت، البته پارسا هم تو انجام تکالیفش کند بود و نمی‌تونست یه تکلیف رو تموم کنه چون به هر بهانه‌ای که می‌تونست از جاش بلند می‌شد و شروع می‌کرد بازیگوشی؛ یا گرسنه و تشنه بود، یا حوصله‌اش سر می رفت، یا خوابش میومد یا …. تو دیکته هاش نقطه، سرکش‌‌ و یا حتی دندونه‌های حروف را نمی ذاشت. سوالات رو کامل نمی‌خوند، راه حل رو کامل نمی ‌نوشت یا به علامت‌ها دقت نمی‌کرد. دست خطشم یه روز خوب بود یه روز افتضاح، یه روز با حوصله می‌ نوشت و خوش خط، یه روز دیگه هم با عجله و بدخط.